یکى از نمازهاى مستحبى که استحبابى مؤکد دارد و بین شیعه و سنى از نمازهاى معروف است نماز جعفر بن ابیطالب علیه السلام است که رسول خدا صلى الله علیه و آله آن را به وى هنگامى که از سفر حبشه برمى گشت عطا کرد تا با این وسیله محبت و کرامت خود نسبت به او را اظهار بدارد.
یکى از نمازهاى مستحبى که استحبابى مؤکد دارد و بین شیعه و سنى از نمازهاى معروف است نماز جعفر بن ابیطالب علیه السلام است که رسول خدا صلى الله علیه و آله آن را به وى هنگامى که از سفر حبشه برمى گشت عطا کرد تا با این وسیله محبت و کرامت خود نسبت به او را اظهار بدارد.
امام صادق علیه السلام در این باره مى فرماید: رسول خدا صلى الله علیه وآله وقتى که جعفر در روز فتح خیبر از سفر حبشه برمى گشت باو فرمود: مى خواهى عطیه اى بتو بدهم؟ میخواهى یادگارى ماندنى بتو اهداء کنم؟ آیا مى خواهى تو را به عطائى مخصوص اختصاص دهم .
جعفر عرضه داشت بله یا رسول الله
حضرت فرمود: من بتو چیزى عطا مى کنم که اگر همه روزه آن را انجام دهى از همه دنیا و آنچه در آن است برایت بهتر است و اگر یک روز در میان آن را انجام دهى خداى تعالى تو را در بین آن دو روز مى آمرزد و اگر هر جمعه و یا هر ماه و یا هر سال یکبار آن را بجاى آورى خدایتعالى تو را در بین آن هفته و آن ماه و آن سال مى آمرزد.
و بهترین وقت انجام آن هنگام بلند شدن آفتاب در صبح جمعه است و جائز است که مکلف آن را جزء نافله هاى شب و یا روز خود حساب کند که در خبر آمده خداى تعالى نماز جعفر علیه السلام را هم بعنوان نماز جعفر بحساب او حساب مى کند و هم بحساب نافله هاى او، مثلا اگر مکلف خواست آن را بعد از نماز مغرب بیاورد مى تواند بعنوان نافله مغرب نیت کند.
و اما کیفیت نماز جعفر؟
این نماز چهار رکعت با دو سلام است یعنى دو نماز دو رکعتى است که در هر رکعت حمد و سوره را مى خواند و پس از تمام شدن سوره پانزده بار مى گوید: (سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر) آن گاه برکوع مى رود و این ذکر را در رکوع ده بار مى گوید و پس از سر برداشتن از آن ده بار مى گوید که در نتیجه در یک رکعت هفتاد و پنج بار و در چهار رکعت سیصد بار این ذکر را گفته است و ظاهرا مى تواند در رکوع و سجود بهمین ذکر اکتفاء نموده ذکر خاص رکوع و سجود را نگوید لکن نزدیک تر به احتیاط آن است که بگفتن آن اکتفاء ننموده ذکر رکوع و سجود را نیز بگوید و در این نماز سوره خاصى وارد نشده چیزى که هست بهتر آن است که در رکعت اول سوره: اذا زلزلت (و در رکعت دوم سوره) عادیات (و در رکعت سوم) اذا جاء نصر الله (و در رکعت چهار سوره) قل هو الله احد( را بخواند.
مساءله 1 - جائز است در صورتى که عجله داشته باشد تسبیحات بعد از نماز بگوید همچنانکه جائز است در صورتى که حاجتش ضرورى باشد اصل نماز جعفر را دو قسمت نموده یک دو رکعتى را بیاورد و دو رکعت دیگر را بعد از بر آمدن حاجتش بخواند.
مساءله 2 - اگر بعضى از تسبیحات را در جاى خودش فراموش کند اگر در محلهاى دیگر بیادش آمد در همانجا قضائش را مى آورد و تسبیحات همان محل را نیز مى خواند بنابراین اگر تسبیحات رکوع را فراموش کرد و بعد از سربرداشتن از آن بیادش آمد در همانجا ده تسبیح رکوع را قضاء نموده تسبیح خود آن محل را نیز مى خواند و همچنین در محلها و در احوال دیگر نماز و اگر بیادش نیامد تا از نماز فارغ شد بهتر و به احتیاط نزدیک تر آن است که تسبیحات فراموش شده را به امید ثواب بیاورد.
مساءله 3 - مستحب است در سجده دوم از رکعت چهارم بعد از تسبیحات بگوید:
(یا من لبس العز و الوقار یا من تعطف بالمجد و تکرم به یا من لا ینبغى التسبیح الا له یا من احصى کل شى ء علمه یا ذالنعمه و الطول یا ذالمن و الفضل یا ذالقدرة و الکرم اسالک بمعا قد العز من عرشک و منتهى الرحمة من کتابک و باسمک الاعظم الاعلى و کلماتک التامات ان تصلى على محمد و آل محمد و ان تفعل بى کذا و کذا).
(ای کسى که عزت و وقار از آن او است، اى کسى که با مجد و عظمتش مهربانى و بزرگوارى کرده، اى کسى که تسبیح سزاوار براى غیر او نیست، اى کسى که علم او عدد هر چیزى را بر شمرده، اى صاحب نعمت وجود، اى صاحب منت و فضل، اى صاحب قدرت و کرم من تو را سوگند مى دهم بمرکز عزت عرشت و منتهاى رحمت از کتابت و باسم اعظم و اعلایت و کلمات نامه ات اینکه بر محمد صلى الله علیه وآله و آل او درود بفرستى و با من چنین و چنان کنى و بجاى جمله (با من چنین و چنان کنى) حاجت خود را ذکر کند).
و مستحب است بعد از تمام شدن نماز دعائى را که شیخ طوسى و سید بن طاووس از مفضل بن عمر روایت کرده اند بخواند.
مفضل بن عمر مى گوید امام صادق علیه السلام را دیدم که نماز جعفر مى خواند و بعد از نماز دست به دعا بلند کرد و این دعا را خواند.
(یارب یا رب) و این کلمه را تا آخر نفس تکرار کرد (یارباه یارباه) این را نیز با یک نفس تکرار کرد (رب رب) این را نیز با یک نفس خواند) یا الله یا الله( این را نیز با یک نفس گفت (یا حى یا حى) و یک نفس گفت (یا رحیم یا رحیم) و هفت بار گفت (یا رحمان یا رحمان( و هفت بار گفت (یا ارحم الراحمین) آن گاه عرضه داشت:
(اللهم انى افتتح القول محمدک و انطق بالثناء علیک و امجدک و لا غایة لمدحک و اثنى علیک و من یبلغ غایة ثنائک و امد مجدک و انى لخلیقتک کنه معرفة مجدک و اى زمن لم تکن ممدوحا بفضلک موصوفا بمجدک عوادا على المذنبین بحلمک تخلف سکان ارضک عن طاعتک فکنت علیهم عطوفا بجودک جوادا بفضلک عوادا بکرمک یا لا اله الا انت المنان ذالجلال و الاکرام).
(بار الها من سخن خود را با حمد تو آغاز مى کنم و همینکه خواستم با تو سخن گویم لب به ثناى تو مى گشایم و تمجیدت مى کنم در حالى که مى دانم مدح تو محدود نیست ثنایت مى گویم اما کیست که به نهایت ثناى تو برسد تمجیدت مى کنم اما کیست که حد و مرز مجد تو دست یابد.
آرى آفریده و پدید آمده بدست قدرت تو کجا و شناختن کنه مجد تو کجا بارالها تو در چه زمانى ممدوح بفضل و موصوف به مجدت نبودى (تا من بخواهم آغازگر آن باشم) تو بسکه حلیم و بردبارى همواره و دائما به بندگان گنهکارت که از تو برمى گشتند برمى گشتى
آرى ساکنان زمینت همواره از سر طاعت تو بر مى تافتند و تو لایزال بجود خود بر آنان عطوفت میورزیدى و بفضل خود جود مى کردى و بکرم خود بسویشان بر مى گشتى .
اى خدائى که لا اله الا هو لایق شاءن تو بتنهائى است توئى که بر خلق منتهاى بیشمار دارى صاحب جلال و اکرامى).
آن گاه بمن فرمود: اى مفضل هر زمان که حاجت مهمى داشتى این نماز را بخوان و با این دعا، دعا کن و سپس حاجتت را بخواه که خدایتعالى ان شاء الله آن حاجتت را برمى آورد که او تنها مایه دلگرمى است
تحریر الوسیله امام (ره) جلد یک در قسمت نمازهای مستحبی
دوست عزیز وب جالبی داری اگر با تبادل لینک موافق هستی منو بنام عمومی لینک کن وخبر بده